کلمات ممکن است در نظام معنایی عرفی، معنای عمومی داشته باشند. اما در درون متن مقدس، از معنای عمومی خود فاصله گرفته و معنایی خاص پیدا کنند. نمونه مهم این تطور معنایی در کلمات کفر و شکر اتفاق افتاده است.

در آیه ” يٰا بَنِي إِسْرٰائِيلَ اُذْكُرُوا نِعْمَتِيَ اَلَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَ أَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى اَلْعٰالَمِينَ”، منظور برتری قوم بنی‌اسرائیل بر کل مردم تاریخ نیست. بلکه بر مردم زمان خودشان است.

نشانه هایی مشترک از عذاب الهی قوم نوح در قرآن و عهد عتیق

از على بن محمّد؛به تمام افرادى كه پيرو هدايتند! نامۀ شما بدستم رسيد و از نوشته‌هاتان دريافتم كه در عقيدۀ خود دچار اختلاف گشته و برخى از شما قائل به جبر؛و جمعى معتقد به تفويض گشته‌اند،و به جدائى و كينه‌ورزى و دشمنى ميانتان پى بردم…

اى ملك الموت! به عزت و جلال و رفعت مقام خودم سوگند كه من مزّه مرگ را به تو مى‌چشانم،آن چنان كه تو طعم مرگ را به بندگان من چشانيدى

ماجرای «احبار» چیست و چرا در قرآن کریم از آنها به بدی یاد شده است؟ چرا امام حسین(ع) به آیه 63 مائده استناد کردند؟

آیه ۱۶۵ «اعراف» سکوت‌کنندگان در مقابل ظلم را به عذابی سخت وعده داده است.

منظور از صاحب مشیت بودن انسان در قرآن چیست؟

شاید بتوان درباره این حدیث نکاتی را بیان کرد تا فضایی مناسب برای فهم کلام معصوم ایجاد شود