پس آن هنگام، تنور فوران کرد

طبق گزاش قرآن، اولین نشانه عذاب الهی مردم دوران حضرت نوح نبی، فوران کردن تنور است:
حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ. هود:40
فَإِذَا جَاءَ أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ ۙ . مومنون:27

روایت مشابهی در سفر پیدایش وجود دارد:
در ششصدمین سال زندگی نوح، در روز هفدهمِ ماه دوم، تمام چشمه‌های عظیم در زیر زمین باز شد و همۀ روزنه‌های آسمان باز شدند (تکوین:7:11)

بعید نیست «تنور» و «چشمه های عظیم زیر زمین» به یک موضوع اشاره داشته باشند. چرا که آبهای زیرزمینی، معمولا داغ هستند و تنور نیز، اشاره به جایگاه «حرارت» دارد. هر چند بعید نیست که دقایق بیشتری در کلمه «تنور» وجود داشته باشد. طبق گزارش تلمود (سندهدرین: 108a) سه چشمه آب زیرزمینی فوران کرد.
جالب است که در تفسیر بخش دیگر از سفر تکوین نیز به این موضوع اشاره می کنند:
خدا نوح و تمام حیواناتی را که با او در کشتی بودند فراموش نکرده بود. پس بادی بر روی زمین فرستاد و آب رفته رفته پائین آمد. (تکوین:8:1)
مفسرین مذکور در تلمود، وجود باد و پایین آمدن آن را ابزاری برای خنک شدن آن می گیرند و تاکید دارند که آب گرم از چشمه ها بیرون زد (سندهدرین: 108b)